Meira af Karli Sighvatssyni

Í október skrifaði ég um Kalla Sighvats:

Má þakka tækninni?

Já, ég held að margt smátt geri margt gott og tæknin er alltaf að hjálpa til með litlum þægindum.

Eitt dæmið er að geta hlustað á þátt um mesta organista íslenskrar dægurtónlistar, Karl Sighvatsson, næsta hálfa mánuðinn. Magnað.

 Jæja, nú er búið að endurflytja þáttinn og enn má hlusta á hann í hálfan mánuð, til sunnudagsins 20. apríl. Enn magnaðra.

 

Pound og Písasöngvarnir

Magnús Sigurðsson hefur þýtt Písasöngva Ezra Pounds, sem var fyrst frægur fyrir ljóðlist en síðar frægari fyrir fasisma.

Það má segja um Pound eins og samtímamann hans, James Joyce, sem á að hafa sagt að hann krefðist ekki neins af lesendum sínum, öðru en því að þeir eyddu allri sinni ævi að lesa verk hans og reyna að skilja þau.

Þetta er hið ferlegasta torf, fullt af slettum í ýmsustu tungumál og þarf að hafa frönsku, kínversku, latínu og fleiri mál á hraðbergi til að skilja hvað hann er að fara.

Þetta er of mikið fyrir venjulegan mann. Þá kemur að óvenjulegum manni, sem er Magnús Sigurðsson, ættaður frá Ísafirði og úr Mosó, sonur Áslaugar og Sigga blóma.

Hér verður hægt að hlusta á þátt um þetta stórvirki næstu tvær vikur, eða til sunnudags 20. apríl.

Hálfur sannleikurinn um dauða Díönu og Dodi

Í september skrifaði ég:

Díana prinsessa er aðalefni frétta í Bretlandi, 46 árum eftir fæðingu hennar og 10 árum eftir lát hennar. Réttarrannsókn á láti hennar hefst á þriðjudag og lýkur um hálfu ári síðar með þeirri niðurstöðu að bílstjórinn Henri Paul hafi verið undir áhrifum lyfja og kófdrukkinn að auki þegar hann ók á burðarsúlu í Pont d'Alma-göngunum á 100 km hraða á klukkustund að morgni sunnudagsins 31. ágúst 1997. Mohammed Al Fayed mun neita að horfast í augu við niðurstöðuna, en það eru fréttir komandi viku einhvern tíma á næsta ári, með hækkandi sól.

Jæja, ég náði að hafa þrjú atriði rétt þarna, en það fjórða bættist við. Nú er hækkandi sól, og Mohammed Al Fayed neitar að horfast í augu við niðurstöðuna, sem var að dauði Díönu og Dodi Al Fayed eru að kenna því að Henri Paul hafi verið undir áhrifum lyfja og kófdrukkinn en líka að papparassarnir hafi átt sinn þátt í drápi þeirra.

Mohamed Al Fayed vonsvikinn

Skoska úrvalsdeildin í byrjun apríl

Á laugardagskvöld leit út fyrir að Rangers væru búnir að tryggja sér skoska deildarmeistaratitilinn. Celtic tapaði 0-1 fyrir Motherwell (ekki lengur ne'er do well Motherwell) og Rangers voru með pálmann í höndunum.

Þá tók Dundee United völdin í sunnudagsleiknum á móti Rangers og skoraði þrjú mörk. Jafnoft náðu Rangers að svara í sömu mynt og niðurstaðan varð jafntefli. Baráttan er núna hörð milli Dundee United, Motherwell og Hibs um sæti í UEFA-keppni í haust.

Nokkur lið eru búin með 33 leiki og ljóst að Hearts, Inverness Caledonian Thistle, Kilmarnock og St. Mirren verða í neðri hluta deildarinnar eftir að 33. umferð lýkur. Þá er deildinni skipt í tvennt, og spila efri 6 liðin innbyrðis og neðri 6 liðin innbyrðis. Lið í neðri hlutanum getur ekki náð ofar en 7. sæti, þannig að Hearts lenda í hæsta lagi þar.

Aberdeen og Falkirk mætast á mánudagskvöld. Liðið sem vinnur lendir í efra hluta deildarinnar, en jafntefli þýðir að Falkirk vermi það sæti. Þau keppa á Pittodrie í Aberdeen og ég spái heimasigri.

Deildin er með 12 lið og aðeins eitt sem fellur. Gretna er löngu fallið með 6 stig á botninum og mun eiga í miklum erfiðleikum að halda úti liði í skosku 1. deildinni næstu leiktíð. Hamilton Academicals (Accies) eru  þar í efsta sæti með 4 stiga forskot á Dundee (City) sem mun veita þeim harða keppni, enda vant að vera í efstu deild. Hamilton og Dundee mætast í síðustu umferð 1. deildarinnar.

Á laugardagskvöld voru Rangers með 6 stigum meira en Celtic og 2 leiki til góða. Þeir hafa náð lengra í UEFA en Celtic gerði í Meistaradeild Evrópu og frestað leikjum af þeim sökum. Þó að liðin eigi eftir að keppa tvisvar innbyrðis í deildinni mátti heita að titillinn væri í höndum Rangers en eftir jafnteflið við Dundee má segja að Celtic hafi möguleika. Celtic og Rangers keppa næst á Parkhead, heimavelli Celtic þann 16. apríl.

Rangers keppa svo við Sporting Lisboa á fimmtudag eftir 0-0 jafntefli á Ibrox, um hvort þeirra mætir sigurvegara úr leik Fiorentina og PSV. Það er að miklu að keppa. Sporting er um þessar mundir í fjórða sæti deildarinnar í Portúgal, sem Porto er nú búið að vinna með miklum glæsibrag, 18 stiga forskot á Benfica og Guimaraes þegar 5 leikir eru eftir.

Blessað Vefritið

Nú þykir mér týra á skarinu hjá gamla manninum. Hvorki meira né minna en heilt vefrit vill verða bloggvinur. Með fullri virðingu fyrir því úrvals fólki sem fyllir þennan flokk hjá mér fyrir, þá er ekkert þeirra heilt vefrit.

Ég hef nokkrum sinnum gluggað í ritið en fór núna að skoða betur hverjir skrifa það. Ég þóttist vita áður að þarna færi ungt jafnaðarfólk en af einhverjum ástæðum segjast þau tengjast hvorki stjórnmálaflokkum né félagasamtökum. Gott og vel, en þau fáu nöfn sem ég þekki þarna er ungt jafnaðarfólk.

Veri þau velkomin öll, svo lengi sem ég þarf ekki alltaf að vera sammála þeim!

Samúð þeirra með sjálfum sér er takmarkalaus

Það er sérkennilegt að horfa á hópa mótmæla hækkandi eldsneytisverði, hópa sem reynast svo hafa borgað lægsta eldsneytisverðið í þjóðfélaginu. Hópa sem mótmæla lögum sem ætlað er að auka öryggi á vegum landsins. Hópa sem eiga í viðskiptum og hljóta að velta eldsneytisverðinu yfir á neytandann.

Það hefur síðan komið í ljós að hlutur hins opinbera er lægri hér á landi en á Norðurlöndum og öðrum nágrannalöndum, þannig að eldsneytisverðið er þar með lægra en þar.

Þannig blasir þetta við að fólk á eftir að eiga í viðskiptum við þá sem stöðvuðu umferð til að mótmæla annars vegar hækkandi heimsmarkaðsverði á eldsneyti og hins vegar almennum reglum sem ætlað er að varðveita líf og limi. Þannig reglur eru bæði í Bandaríkjunum, Kanada og í Evrópu. Hvernig íslensk mannslíf verða öðruvísi metin á þröngum vegum landsins er enn óútskýrt.

Hvenær skyldu verða tekin upp mótmæli gegn fólki sem hefur takmarkalausa samúð með sjálfu sér og er tilbúið að skurkast í þjóðfélaginu bara til að viðskiptastaða þess batni? Er ekki hætt við að það verði ansi tímabundið? Hver vill eiga viðskipti við þannig fólk? 

Þrjótagæskan

Það er talað um aumingjagæsku í þjóðfélaginu. Mér sýnist miklu meira um þrjótagæsku. Fyrir nokkrum árum hefði ég kallað þetta Kioísku, en núna er nær að nefna þetta Kallabjarnaísku.

Þá kemur þrjóturinn í sjónvarp og segist saklaus af öllum ásökunum. Svokallaðir fréttamenn hafa ekki fyrir að skoða sakirnar heldur leyfa þrjótunum að væla og setja sig í hvolpastellingar, horfa tárvotum augum framan í þjóðina og fá ofurskammt af samúð. 

Þetta er skylt því heilkenni þjóðarinnar að vera í orði kveðnu mótfallin afbrotum en dást undir niðri að afbrotamönnum ef þeir eru nógu töff. Fáir dásama kók- og spíttneyslu í orði, en sumir vita svo ekkert flottara en að hafa spítthaus nærri sér, gangandi mótormunn, einhvern sem aldrei hefur farið að sofa svo vitað sé.

Spíttararnir eiga meira að segja sinn eigin heimspeking sem skrifar eins og Kerouac á bensedríni um það hvernig þjóðfélagið er allt eins og Stalín spáði. Svo kemur hann í spjallþátt á RÚV. Þáttastjórnandinn, sem lítur út eins og Tweedledee fer að skríkja og segir að heimspekingurinn hafi hraðan heila. Heimspekingurinn má varla vera að því að þakka, nuddar á sér nefið í nítugasta skiptið á korteri og heldur áfram manískri ræðunni um allt og ekkert.

Afbrotamenn eiga skilda samúð og umönnun en það er engin þörf að lyfta þeim á stall. Spítthausar eru úldin tuska. Þrjótagæskan er ein hlið á löghlýðinni millistétt sem vill fá spennufíkn svalað með því að fylgjast með töffurum sem lifa svaðalegar en fólkið gerir sjálft. Önnur hlið á þeim peningi er að dást að listamönnum meira eftir því sem þeir lifa í meira sjálfskaparvíti.

Síðasti framsóknarmaðurinn

Það fer að verða líkt með síðasta framsóknarmanninn eins og fimmta Bítilinn: Þeir ætla engan endi að taka.

Reyndar lítur allt út fyrir að þessi einstaklingur verði ansi fjölmennur á suðvesturhorninu ef svo fer fram sem horfir, jafnvel fleiri en fimmtu Bítlarnir. Það er ekki allt sjálfum Framsóknarmönnum að þakka. Þeir hnakkrífast og gæðablóð eins og Guðjón Ólafur Jónsson og Björn Ingi Hrafnsson sjá rautt en ekki grænt þegar kemur að samflokksmönnum. Önnu Kristinsdóttur var ofboðið og stökk burtu þegar strákarnir fóru að slást. Fleiri ákváðu að þetta vær ekki það sem þeir ætluðu sér í pólitík og kvöddu.

Það er fólk úr öðrum flokkum sem kemur til bjargar, og Valgerður. Meðan hún var í ríkisstjórn skrúfaðist hún fastar og fastar saman þar til hún sagði varla orð. Við hver ráðherraskipti herptist munnurinn saman fastar þar til hann var orðinn örmjótt strik. Svo komu kosningar og Valgerður leystist úr læðingi.

Mér þykir reyndar oflof þegar Össur segir að andstæðingar skjálfi undan penna hennar. Stíll Valgerður er fremur unglingslegur ritarastíll og árásirnar bundnar við persónur fremur en málefni. Hún á hins vegar fína spretti í sjónvarpi. Það leiðir hugann að spurningunni hvort flokkurinn geti lokað á að Bjarni Harðarson komi í fleiri viðtöl.

Ólafur F. Magnússon safnar atkvæðum þessa stundina. Munurinn á lítt dulinni bræði hans gagnvart Tjarnarkvartettinum og rólegri framgöngu Óskars Bergssonar þýðir að atkvæðin safnast ekki hjá Ólafi, heldur Óskari.

Einhverjum kann að þykja þetta samfelld lofræða um Framsókn og ef ekki er fyrir annað skal ég stoppa núna. En það verður lífseigt í síðasta Framsóknarmanninum og hann verður fjölmennari í næstu kosningum en marga órar fyrir.

Fjarlægðin milli Geirs og Ingibjargar

Það er til fólk sem heldur því fram að það sé himinn og haf á milli Samfylkingar og Sjálfstæðisflokks. Þetta fólk heldur fram að annað sé sáluhjálp og hitt sé dauði.

Mig undraði lengi þessar hatrömmu staðhæfingar þegar ég las Morgunblaðið, Herðubreið, Þjóðmál eða kjallaragreinar eftir Hallgrím Helgason. Svo heyrði ég um daginn viðtal við Stefán Jón Hafstein sem lýsti því hvaða bylting það var þegar Hallgrímur kom til starfa hjá honum á Rás 2 í lok níunda áratugarins.

Þá varð mér ljóst að þetta var afskaplega lítill heimur þar sem byltingarsinninn er um það bil sammála þeim sem er verið að bylta, bara aðeins hraðmæltari. Þetta er sá litli heimur þar sem pólitísk fjarlægð milli Geirs Haarde og Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur þýðir ódrepandi baráttu milli góðs og ills, veljið eftir því hvar þið standið.

Fyrir þeim sem standa fyrir utan þennan litla heim er þessi fjarlægð álíka og milli eyrnanna á meðalálitsgjafa á Íslandi. Einmitt þess vegna verður þetta fólk að vera svona hatrammt í málflutningi. Þetta er eins og auglýsingastríð milli sáputegunda. Þetta er skrifað meðan Geir og Ingibjörg fljúga til Búkarest. Þau eru ekki í þessum hópi, heldur geta ágætlega unnið saman. Því afkáralegri verður málflutningurinn um muninn á milli þeirra.

London kýs

Eftir mánuð, þann 1. maí, verður kosið um borgarstjóra í London. 10 hafa boðið sig fram en aðeins tveir eru taldir eiga möguleika, Ken Livingstone fyrir Verkamannaflokkinn og Boris Johnson fyrir Íhaldsflokkinn.

Af stjórnmálamönnum í fremstu röð að vera eru þeir báðir litríkir. Livingstone bauð sig fram árið 2000, í fyrsta skipti þegar þessar kosningar voru haldnar. Í prófkjöri fékk hann meirihluta flokksmanna á bak við sig en forystan valdi Frank Dobson sem opinberan frambjóðandia flokksins. Livingstone bauð sig engu að síður fram, sem óháður, og vann auðveldlega.

Steve Norris varð frambjóðandi Íhaldsflokksins í þessum kosningum þegar Jeffrey Archer var dæmdur fyrir að bera ljúgvitni. Honum gekk sæmilega en hafði ekki roð við Livingstone. Í kosningunum 2004 tókust þeir á og enn sigraði Livingstone.

Hann þótti of róttækur fyrir Verkamannaflokkinn árið 2000 en árið 2004 sá flokkurinn að hann var á sigurbraut og tók hann inn á ný. Það má þykja merkilegt að í jafn mikilli fjármálaborg og London skuli einn af þeim sem kallað var villta vinstrið (loony left) á níunda áratugnum sitja í borgarstjórastól. Livingstone hefur mært Castro og leitað samstarfs við Hugo Chavez þannig að hann er ekki hátt skrifaður hjá hægrisinnum. Þetta þykir mörgum íbúum London vænt um. Hann hefur beitt kröftum sínum að umferðarmálum sem eru stærsta vandamál stórborgarinnar.

Hann innleiddi umferðarskatt (congestion charge) í miðborginni, sem nú hefur verið færður út og nær yfir allan vesturendann. Féð af skattinum hefur verið notað til að bæta strætisvagna borgarinnar þar sem jarðlestakerfið annar ekki meiru en það flytur í dag.

Livingstone hefur meðal annars látið taka í notkun beygjustrætó, eða langa strætisvagna með liðamótum. Þeir taka 140 farþega á móts við 90 farþega sem geta farið með hefðbundnum tveggja hæða vögnum.

Nú vill Boris Johnson taka þessa beygjuvagna úr umferð og fjölga aftur tveggja hæða strætóum. Segja má að munurinn millli þessara höfuðandstæðinga í breskum stjórnmálum geti varla orðið minni og ekki líklegt að fólk flykkist bak við Johnson með svona stefnumál. Hann er sjarmatröll, með hár líkt og heysátu en á til að verða illilega fótaskortur á tungunni.

Hann hefur verið ritstjóri Spectator en það er ekki að heyra á ræðumennsku hans. Hann á erfitt með að klára setningar og hljómar oft eins og hann viti ekki hvar hann ætli að enda.

Eins og mál standa virðist aðalbaráttuaðferð íhaldsmanna ætla að verða að halda Boris sem lengst frá því að lenda í kappræðum við Ken. Þeir hafa ráðið Lynton Crosby sem stýrði þremur árangursríkum kosningum í Ástralíu fyrir John Howard, en einnig þeirri sem hann tapaði nýlega. Crosby stýrði einnig kosningabaráttu íhaldsmanna í síðustu þingkosningum, sem ekki gekk vel.

Almennt má ætla að Livingstone vinni enn einu sinni. Hann er nú búinn að vera í pólitískri baráttu síðan á áttunda áratugnum. Hann fæddist á árs afmæli íslenska lýðveldisins, þó það hafi líklega ekki verið ofarlega í huga foreldra hans í Lambeth í lok styrjaldarinnar, í sundurskotinni borg. 19 árum og tveimur dögum síðar fæddist Boris Johnson í Bandaríkjunum með silfurskeið í munni, gekk í Eton og Oxford meðan Livingstone atti kappi við Thatcher. Hún lét leggja niður Greater London Council, borgarráð London þar sem Livingstone átti vígi sitt. Það var síðan Livingstone sem vann baráttuna um aldamótin meðan íhaldsmenn ganga enn eyðimerkurgöngu sína. Það kann að breytast í næstu þingkosningum.