Þegar stríðið er eðlilegt ástand

Ferðalangar í Bretlandi verða fljótlega varir við tvennt: Að það er mikilvægt að standa í röð, og að Bretar tuða. Þeir mótmæla ekki eins og Frakkar, heldur fara í röð og safna undirskriftum, en mest tuða þeir bara. Hlutirnir ganga svona, en þetta kemur undarlega fyrir sjónir.

Það er vegna þess að tveir aðrir hlutir skipta máli, sem eru ekki jafn augljósir. Hinn fyrri er að Bretum líkar ekki 21. öldin. Þeim líkaði ekki 20. öldin heldur. Það var 19. öldin sem var þeirra öld. Hinn seinni er að þessi árin eru Bretar ekki í sínu náttúrulega ástandi. Bretar fara ekki að taka við sér fyrr en þeir heyja stríð. Það er þeirra náttúrulega ástand.

Heimsveldi eiga í stöðugum stríðum. Þau eru stöðugt að verja hagsmuni sína, annað hvort beint eða verja bandalagsþjóðir sínar. Bandaríkjamenn eru að venja sig við þetta, að náttúrulegt ástand þjóðarinnar er að vera í stríði.